Epitafia
Epitafia
Strona użytkowa z wybranymi epitafiami potrzebnymi do innych artykułów, a zwłaszcza artykułu Herby mieszczan wrocławskich.
Heinrich von Pförttner, Wilków Średzki
-
Epitafium, Heinrich von Pförttner (zm. 18 VIII 1660), Wilków Średzki -
Góra epitafium z herbami: Pförtnerów, Heugelów po lewej (linia ojcowska) i Ladebachów oraz Morenbergów po prawej (linia matczyna). -
Dół epitafium z herbami: Prockendorffów, Hörnigów po lewej (linia ojcowska) i Wolfów oraz Hammerstirnów po lewej (linia matczyna).
Epitafium Heinricha von Pförttner (zm. 18 VIII 1660) na zewnętrznej ścianie kościoła filialnego pw. św. Mateusza w Wilkowie Średzkim (Wilkau), w pow. średzkim, w gm. Kostomłoty.
Płyta inskrypcyjno-heraldyczna na południowej elewacji kościoła. Osiem herbów. Po stronie ojcowskiej: Pförtnerów (der Pförtner), Heugelów, Prockendorfów (der Brockendörfer) i Hornigów, (der Hürniger), a matczynej: Ladebach (der Ladebeacher), Morenberg (der Morenberger), Wolf (der Wolften), Hammerstirn (der Hammerstirn)[1]
Heinrich von Pförttner, pan na Wilkowie, studiował na uniwersytetach w Lipsku (1590), Altdorfie koło Norymbergi (1618) i Frankfurcie nad Odrą (1623). Był sędzią ziemskim księstwa wrocławskiego. Żnanaty z Elżbeitą Seyfert. Małżeństwo nie pozostawiło potomków, a Elżbieta poślubiła po śmierci Heinricha Ernsta Ferdinanda von Klaussnitz, wnosząc mu w posagu majątek Wilków. Zmarła 16 III 1678 r, a drugi mąż, który został baronem, w 1704 r.
Inskrypcja w tłumaczeniu brzmi:
A + Ω. Tu leży i spoczywa szlachetnie urodzony, dostojny, wielce szanowany Pan Heinrich von Pförtntner und Hellen, dziedziczny pan tutaj na Wilkowie, z łaski Cesarza Rzymskiego, także Węgier i Czech, Królewskiego Majestatu; sędzia dworski księstwa wrocławskiego i średzkiego okręgu, który zmarł w Bogu 18 sierpnia 1660 roku w wieku 61 lat, oby Bóg był mu łaskawy i wraz z nami pozwolił mu na radosne zmartwychwstanie w Dniu Ostatecznym do życia wiecznego.
Św. Paweł do Rzymian w 8. rozdziale, wersecie 18: Cierpienia obecnego czasu nie są godne porównania z chwałą, która ma się objawić w nas.
Przypisy
- ↑ CZOŁO MŁOTA, u młotów wielkich część przodkowa, przez którą wygląda toporzysko; передъ молотовища, f. front de marteau, n. Hammerstirn (Hieronim Łabędzki, Słownik górniczy, Warszawa 1868).
