Śmiałowice pod Świdnicą

Z Silesiacum
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania

Mur cmentarza kościoła pw. św. Wawrzyńca w Śmiałowicach (pow. świdnicki, gm. Marcinowice) to zbiór charakterystycznych dla Dolnego Śląska kamiennych artefaktów.

Zabytki te padły ofiarą pokutnej manii, która opanowała niegdyś region, a jej efekty trudne są również dziś do wyeliminowania i niestety jeszcze jakiś czas wiele obiektów pozostanie przykładami ignorancji i obskurantyzmu. Stojące na prawo od bramy gotyckiej sakramentarium zostało kiedyś uznane za kapliczkę pokutną. Na szczęście to już przeszłość, co nie oznacza, że "krzyżowcy" nie próbują przy użyciu śmiałowickich zabytków pobić "pokutnego" rekordu absurdu. Z lewej strony sakramentarium jest wmurowany kamienny krzyż, który opisywany jest jako "krzyż pokutny z 1413 r.". Tak na przykład podaje portal urzędowy Gminy Marcinowice. Pomińmy w tej chwili pokutność, a zajmijmy się datą. Powtarzana ona jest dosyć powszechnie w Internecie, pojawia się też w publikacjach drukowanych, jak chociażby w Ze Ślężą w tle: przewodnik turystyczny po gminach ślężańskich. Skąd ta data? Otóż nad krzyżem znajduje się tablica z inskrypcją, która kończy się cyframi 1413. "Badacze" uznali, że to data postawienia krzyża[1]. Jak brzmi inskrypcja?

 Selig Sind die Todten,
 die im Herrn Sterben.
   Ap. Joh. 14.13.

To oczywiście fragment Nowego Testamentu, Księga Objawienia (Apokalipsa św. Jana). Fragment używany na pogrzebach. Wykorzystywany też bardzo często przez niemieckich kompozytorów do muzyki pogrzebowej, m.in. Schütza, Brahmsa, Bacha. 14.13 to po prostu wskazanie rozdziału - 14 i wersetu - 13.

Tropem, że to może być rzeczywiście krzyż pokutny jest zdarzenie w niedalekich Strzelcach (Strehlitz). Z nowożytnego odpisu znana jest ugoda zwarta w 1395 r. w związku z zabójstwem niejakiego Niclosa Sandera przez strzeleckiego sołtysa Nicolausa.

"Der dortige alte Scholtze Nicolaus hatte mit der Armbrust einen Mord begangen an Niclos Sander; zur Sühne gehörte die Errichtung eines Kreuz mit der Waffe"[2] czyli Tamtejszy stary sołtys Nicolaus zabił Niclosa Sandera za pomocą kuszy; w ramach zadośćuczynienia musiał postawić krzyż z tą bronią."

Wyjątkową sytuacją jest, że umowa wymienia rodzaj broni, którą zostało dokonane zabójstwo, i nakłada obowiązek umieszczenia jej na krzyżu. Wzmianka o broni bardzo rzadko lecz zdarzała się. Pojawiała się na przykład nieraz sankcja w postaci zakazu posiadania czy też noszenia przez jakiś czas rodzaju broni, którą dokonano czynu. Natomiast jest to jedyna znana umowa, w której nakazano umieścić wizerunek zabójczego narzędzia na krzyżu. Należy wziąć pod uwagę, że znamy tylko odpis umowy. Nie ma też informacji o materiale, z którego krzyż miał zostać wykonany, a zdarzało się, że taki obiekt "pokutny" był drewniany. Kamienny krzyż wmurowany w ogrodzenie cmentarza kościelnego w Śmiałowicach ma ryt kuszy. Oczywiście to nie dowodzi, że jest to krzyż z umowy dotyczącej zabójstwa dokonanego przez strzeleckiego sołtysa.

  • Nie wiemy, czy krzyż z umowy był kamienny
  • Ryt kuszy pojawia się na krzyżach, więc nie jest wyjątkowy.
  • Nie wiemy, dlaczego krzyż miałby pojawić się w Śmiałowicach. Niewiele dalej od Strzelc niż Śmiałowice jest wieś Wierzbna, gdzie ustawiono pod koniec XIX w. w parku przypałacowym sześć kamiennych krzyży (aktualnie znajduje się tam ich pięć), ściągniętych z okolicy w celu uatrakcyjnienia parku. We wsi jest też kamienny krzyż z rytem kuszy. Być może też skądś przeniesiony.

Mimo to, ze względu na ryt i odległość między miejscowościami, jest jednak podstawa do hipotezy, że krzyż w Śmiałowicach może mieć związek z ugodą z 1395 r. Należy jednak podkreślić, że bez znalezienia faktów czy nawet tylko domniemań tezę tę pośrednio potwierdzających, jest to tylko luźne przypuszczenie.

Przypisy

  1. "W prawej przyporze bramy wmurowany jest krzyż pokutny z 1413 r. z wyrytą kuszą. Nad nim jest tablica z inskrypcją ..." pisze w "Ze Ślężą w tle," Sobótka 2008, s. 42. Słowa te powtarza portal UG w Marcinowicach (link [dostęp 4 kwietnia 2024]). Trudno powiedzieć, czy to jest źródło, z którego rozpowszechniła się "informacja" (autor nie podaje swojego źródła).
  2. Wojtucki Daniel. Zobniów Stanisław, Kamienne krzyże na Śląsku, Górnych Łużycach i ziemi kłodzkiej, Wrocław 2017, s. 106.