Georg von Stein

Demoniczny pełnomocnik Króla Macieja Korwina na Dolnym Śląsku Georg von Stein (von Stain, von Steyn lub Jörg von Stein) urodzony ok. 1425/1430 r., zm. 3 grudnia 1497 w Berlinie, to pochodzący z Górnej Szwabii znaczący polityk środkowoeuropejski drugiej połowy XV w. Najpierw był współpracownikiem i bliskim powiernikiem arcyksięcia Albrechta VI Habsburga (1418-1464), brata Fryderyka III (1415-1493), króla Niemiec (od 1440), cesarza (od 1452). Po jego niespodziewanej wczesnej śmierci służył arcyksięciu Zygmuntowi Habsburgowi (1427-1496), potem królowi Czech Jerzemu z Podiebradów (1420-1471), a w końcu królowi Węgier Maciejowi Korwinowi (1443-1490). Z ramienia tego ostatniego w latach 1480-1488 był namiestnikiem Dolnego Śląska i jednocześnie starostą dziedzicznego księstwa świdnicko-jaworskiego. W okresie 1481-1485 pełnił też funkcję landwójta Dolnych Łużyc, a od 1481 do 1490 roku był landwójtem Górnych Łużyc.

Herb Stein; Herbarz Scheilblerów (między 1450 a 1480). W złotym polu tarczy trzy czarne wilcze haki ułożone jeden nad drugim. Klejnot: nad hełmem w koronie, złoty wilczy hak, na końcach ozdobiony pawimi piórami. Labry czarne podbite złotem.

Herb używany przez Georga, podpisującego się też często von Stain, pozwala nam zidentyfikować jego konkretny ród w mnogości rodzin o tym popularnym w Niemczech nazwisku. W złotym polu tarczy trzy czarne wilcze haki ułożone jeden nad drugim; w klejnocie nad hełmem w koronie kolejny wilczy hak, ozdobiony na końcach pawimi piórami; czarne labry podbite złotem (rys. 1). Gdy pojawiają się trzymacze, to są nimi dwa gryfy. Godło wskazuje na von Steinów w Górnej Szwabii. Wywodzili się z ministeriałów (rycerzy służebnych), czyli niewolnych urzędników dóbr królewskich i klasztorów, a później także możnowładców, którzy z czasem z czasem (w XIII w.) uzyskali wolność i prawo przynależności do stanu rycerskiego. Taką drogą powstała w Niemczech duża część szlachty. W zhierarchizowanym niemieckim systemie, głównie szlachty niższej.

Dwóch szwabskich szlachciców spotkało się na targu. Jeden z nich, znany ze swojej oszczędności, pokazywał nowo kupiony płaszcz.

„Ile zapłaciłeś za ten piękny płaszcz?” - zapytał drugi szlachcic.

„Nic!” - odparł dumnie pierwszy. „Wynegocjowałem, że zapłacę dopiero w przyszłym roku, a do tego czasu zamierzam nosić go do woli.”

Drugi szlachcic, zdumiony, zapytał:

„A co zrobisz, gdy nadejdzie termin zapłaty?” Pierwszy uśmiechnął się szeroko i powiedział:

„Wtedy powiem, że płaszcz już się zużył i nie jest wart tych pieniędzy!”