Wrocław pod koniec XV w.: Różnice pomiędzy wersjami
Z Silesiacum
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 7: | Linia 7: | ||
</gallery> | </gallery> | ||
Legenda | == Legenda == | ||
# Kościół św. Mikołaja, zniszczony w 1807 r. Okolica z domami nazywała się Czepin (Czepine) | # Kościół św. Mikołaja, zniszczony w 1807 r. Okolica z domami nazywała się Czepin (Czepine) | ||
# Brama Mikołajska (Brama św. Mikołaja), rozebrana w 1820 r. | # Brama Mikołajska (Brama św. Mikołaja), rozebrana w 1820 r. | ||
| Linia 18: | Linia 18: | ||
# "Uf dem Burgwal" (na wale zamkowym) | # "Uf dem Burgwal" (na wale zamkowym) | ||
# Reiffergasse prawdopodobnie w znaczeniu Seilergasse czyli ul. Powroźników; dziś w tym miejscu ul. Nowy Świat | # Reiffergasse prawdopodobnie w znaczeniu Seilergasse czyli ul. Powroźników; dziś w tym miejscu ul. Nowy Świat | ||
# Todtengasse, 1825 Grenzhausgasse (Historyczna nazwa ulicy w języku niemieckim. "Todtengasse" można przetłumaczyć jako "Ulica Umarłych" lub "Zaułek Zmarłych", która w 1825 roku została przemianowana na "Grenzhausgasse" (co można przetłumaczyć jako "Ulica Graniczna" lub "Ulica Przygraniczna")<ref>Grenzhausgasse, ostatnia poprzeczna uliczka między ulicami Reuschen- i Nikolaistraße, otrzymała swoją obecną nazwę 30 kwietnia 1824 roku od narożnego domu przy Nikolaistraße 53, starej karczmy zwanej Grenzhaus (dom graniczny), podczas gdy wcześniej nazywała się Todtengäßel (zaułek zmarłych). Już w piątek przed św. Bartłomiejem 1489 roku: totengasse, na planie z 1578 roku todtengessel. Uliczka wychodziła na plac przy kościele św. Barbary, który do poprzedniego stulecia stanowił duży cmentarz. Być może mieszkał tam również grabarz. Ulica pochodzi z drugiej połowy XIV wieku. W piątek po św. Małgorzacie 1373 roku przekazano posiadłość przy nowej uliczce w kierunku św. Barbary (Markgraf, ''Die Straßen...'', s. 66.</ref>. | |||
{{stub 2}} | {{stub 2}} | ||
Aktualna wersja na dzień 16:03, 16 cze 2025
Wrocław pod koniec XV w.
Plan przedstawiający Wrocław z końca XV w.[1]
Legenda
- Kościół św. Mikołaja, zniszczony w 1807 r. Okolica z domami nazywała się Czepin (Czepine)
- Brama Mikołajska (Brama św. Mikołaja), rozebrana w 1820 r.
- Św. Barbara
- Sitzplatz (obecnie ul. św. Barbary)
- Hiersewinckel (1638[2]) od 1825 Röhrgasse
- ul. św. Mikołaja
- Spichlerz i cekhauz (zbrojownia, arsenał)
- Szpital Wszystkich Świętych
- "Uf dem Burgwal" (na wale zamkowym)
- Reiffergasse prawdopodobnie w znaczeniu Seilergasse czyli ul. Powroźników; dziś w tym miejscu ul. Nowy Świat
- Todtengasse, 1825 Grenzhausgasse (Historyczna nazwa ulicy w języku niemieckim. "Todtengasse" można przetłumaczyć jako "Ulica Umarłych" lub "Zaułek Zmarłych", która w 1825 roku została przemianowana na "Grenzhausgasse" (co można przetłumaczyć jako "Ulica Graniczna" lub "Ulica Przygraniczna")[3].
Ten artykuł jest w fazie tworzenia
Kościół św Marii Magdaleny - złotników, kościół św. Elżbiety - bogatych kramarzy i właścicieli starych ław mięsnych, kościół św. Marii Egipcjanki (św. Krzysztofa) - kuśnierzy, kościół św. Klemensa - - tkaczy ("rybaków i Polaków"), kościół św. Barbary - białoskórników.
Przypisy
- ↑ z Schultz Alwin, Topographie Breslaus im 14. und 15. Jahrhundert, Zeitschrift des Vereins für Geschichte (und Alterthum) Schlesiens Bd. 10 (1870) s. 239-293.
- ↑ 1638 oznacza sporządzony w tym roku rejestr ulic
- ↑ Grenzhausgasse, ostatnia poprzeczna uliczka między ulicami Reuschen- i Nikolaistraße, otrzymała swoją obecną nazwę 30 kwietnia 1824 roku od narożnego domu przy Nikolaistraße 53, starej karczmy zwanej Grenzhaus (dom graniczny), podczas gdy wcześniej nazywała się Todtengäßel (zaułek zmarłych). Już w piątek przed św. Bartłomiejem 1489 roku: totengasse, na planie z 1578 roku todtengessel. Uliczka wychodziła na plac przy kościele św. Barbary, który do poprzedniego stulecia stanowił duży cmentarz. Być może mieszkał tam również grabarz. Ulica pochodzi z drugiej połowy XIV wieku. W piątek po św. Małgorzacie 1373 roku przekazano posiadłość przy nowej uliczce w kierunku św. Barbary (Markgraf, Die Straßen..., s. 66.
