Kamień Pokoju

Kamień przy Dębie Pokoju na Placu Czystym (Salvator Platz).

• 

  Salvatorplatz (plac Czysty), fot 1910

Die Friedenseiche auf dem Salvatorplatze in Breslau

Artykuł z Schlesien. Illustrierte Zeitschrift für die Pflege heimatlicher Kultur. Jg. 4 nr 15 (1910/1911), s. 397, 398, pokazuje nastrój in język ówczesnych mediów.

Dąb Wolności na placu Salwatora we Wrocławiu.

Duch poezji w ludzie nie wygasł. Mówi on nie tylko przez kwiaty, ale także przez drzewa. Coraz częściej przyjmuje się, by wielkie epoki i czyny wielkich ludzi, czy to w dziedzinie politycznej, czy artystycznej, przemawiały do potomków nie przez "kamień i metal", lecz przez ciepłe, kiełkujące życie. „Lipa Schillera” na Liebichshöhe (Wzgórze Liebicha, Wzgórze Partyzantów), zasadzona w 1905 roku, jest na to świeżym dowodem. Ale skądinąd praktyczny Wrocław ma drugiego świadka prawdziwości tego twierdzenia, starszego, który mógłby dziś obchodzić swoje 40. urodziny, gdyby złożył hołd ludzkim zwyczajom. Mało którym Wrocławianom, a jeszcze mniej obcym, znany jest Dąb Pokoju na Salvatorplatz (plac Czysty); to drzewo, którego korzeń został posadzony w ziemi wtedy, kiedy po chwalebnym traktacie pokojowym we Frankfurcie nad Menem 10 maja 1871 roku, radowały się serca wszystkich miłujących pokój, gdy razem z prawdziwą wiosną, nastała niemiecka wiosna narodów. W tamtym czasie każdy o wielkim sercu poczuł głęboką tęsknotę, by na zawsze utrwalić pokój, który został osiągnięty za tak wysoką cenę. I, naśladując bóstwo, które jako znak przymierza z ludzkością umieściło po mroku świecącą, kolorową tęczę w chmurach, nawet najmniejsza miejscowość śpieszyła, by jako symbol tego właśnie wywalczanego pokoju zasadzić ziarno w ziemi i pielęgnować wschodzący pęd, aby rozsiewał radość i błogosławieństwo. Cieszy, że również Wrocław w tamtym czasie nie pogardził tym, aby naśladować inne, niepozorne miejscowości, chociaż uznano także za stosowne, by oprócz tego wznieść dumny pomnik zwycięstwa.

Literatura

• Schlesien. Illustrierte Zeitschrift für die Pflege heimatlicher Kultur. Jg. 4 nr 15 (1910/1911), s. 397, 398.