Epitafia

Epitafia i obrazy

---

Epitafia mieszczan i byłych mieszczan wrocławskich poza Wrocławiem

Heinrich von Pförttner, Wilków Średzki

---

• 
  Epitafium, Heinrich von Pförttner (zm. 18 VIII 1660), Wilków Średzki
• 
  Góra epitafium z herbami: Pförtnerów, Heugelów po lewej (linia ojcowska) i Ladebachów oraz Morenbergów po prawej (linia matczyna).
• 
  Dół epitafium z herbami: Prockendorffów, Hörnigów po lewej (linia ojcowska) i Wolfów oraz Hammerstirnów po lewej (linia matczyna).

Epitafium Heinricha von Pförttner (zm. 18 VIII 1660) na zewnętrznej ścianie kościoła filialnego pw. św. Mateusza w Wilkowie Średzkim (Wilkau), w pow. średzkim, w gm. Kostomłoty.

Płyta inskrypcyjno-heraldyczna na południowej elewacji kościoła. Osiem herbów. Po stronie ojcowskiej: Pförtnerów (der Pförtner), Heugelów, Prockendorfów (der Brockendörfer) i Hornigów, (der Hürniger), a matczynej: Ladebach (der Ladebeacher), Morenberg (der Morenberger), Wolf (der Wolften), Hammerstirn (der Hammerstirn)

Heinrich von Pförttner, pan na Wilkowie, studiował na uniwersytetach w Lipsku (1590), Altdorfie koło Norymbergi (1618) i Frankfurcie nad Odrą (1623). Był sędzią ziemskim księstwa wrocławskiego. Żnanaty z Elżbeitą Seyfert. Małżeństwo nie pozostawiło potomków, a Elżbieta poślubiła po śmierci Heinricha Ernsta Ferdinanda von Klaussnitz, wnosząc mu w posagu majątek Wilków. Zmarła 16 III 1678 r, a drugi mąż, który został baronem, w 1704 r.

Inskrypcja w tłumaczeniu brzmi:

A + Ω. Tu leży i spoczywa szlachetnie urodzony, dostojny, wielce szanowany Pan Heinrich von Pförtntner und Hellen, dziedziczny pan tutaj na Wilkowie, z łaski Cesarza Rzymskiego, także Węgier i Czech, Królewskiego Majestatu; sędzia dworski księstwa wrocławskiego i średzkiego okręgu, który zmarł w Bogu 18 sierpnia 1660 roku w wieku 61 lat, oby Bóg był mu łaskawy i wraz z nami pozwolił mu na radosne zmartwychwstanie w Dniu Ostatecznym do życia wiecznego.

Św. Paweł do Rzymian w 8. rozdziale, wersecie 18: Cierpienia obecnego czasu nie są godne porównania z chwałą, która ma się objawić w nas.

Inne epitafia

Berndt Otton von Rammin

---

• 

  Epitafium Berndta Ottona von Rammina i jego rodziny (Muzeum Narodowe w Szczecinie)

Barokowe epitafium malarskie z drugiej połowy XVII wieku, wykonane na trzech dębowych deskach, wyróżnia się bogatym programem ikonograficznym mimo skromnej formy pozbawionej rzeźbiarskiej oprawy. Dzieło łączy scenę Ukrzyżowania, symbolizującą odkupienie, ze Zmartwychwstaniem wyrażającym nadzieję na życie wieczne, a całość dopełniają herby rodowe potwierdzające szlacheckie pochodzenie i koligacje z rodami Pomorza, Brandenburgii i Saksonii. Obraz upamiętnia Bernda Ottona von Rammina (1620–1682), właściciela majątku Stolec (pow. policki), jego żonę Ilsę Sabinę von Berge oraz ich dwanaścioro dzieci. Epitafium zostało ufundowane w 1668 roku jeszcze za życia fundatora, prawdopodobnie inspirowane śmiercią dwóch synów, których na malowidle wyróżniono czerwonymi krzyżami nad głowami.

Inskrypcje w języku niemieckim.

Napis na środku w tłumaczeniu:
"Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy..." jest urwanym fragmentem Ewangelii św. Jana 11, 25. Pełny cytat brzmi zazwyczaj: „...choćby i umarł, żyć będzie”.

Inskrypcja dolna w wolnym tłumaczeniu:
'To epitafium wystawił Urodzony Berndt Otto von Rammin, dziedziczny pan na Stolzenburg, sobie i małżonce swojej wielce miłej, Ilsie Sabinie z domu von Bergen, a także dzieciom ich obojga, mianowicie: Friederichowi, Ludewigowi Christoffowi, Annie Lücretii, Sophii Hedwidze, Casparowi Ottonowi, Berndtowi Ludwikowi, Catharinie Elżbiecie, Clarze Sabinie, Carlowi Henrichowi, Bůgslavsowi Ernstowi, Marii Tugenttreich i Eleonorze Lowisie — ku pamiątce potomnej i ku ozdobie tegoż kościoła. Co uczynił roku Pańskiego 1668. Niech Bóg raczy udzielić nam błogosławieństwa i w swoim czasie da nam koniec szczęśliwy.”