Ulica Łaciarska (Altbüsserstraße)

Ulica Łaciarska (Altbüsserstraße, Altbüßerstraße, Altbüssergsse) we Wrocławiu to jedna z najdawniejszych ulic Starego Miasta. Współcześnie biegnie z południa od ul. Kazimierza Wielkiego na północ do placu Biskupa Nankiera, równolegle do wschodnie pierzei Rynku, ok. 170 m na wschód on niej. Jest przerwana powojenną zabudową bloków pomiędzy ul. Wita Stwosza i ul. Kotlarską.

W najstarszej księdze ławniczej z 1345 roku jest nazywana „altbussergasse”, „altbussergasse” lub „altpussergasse” albo „platea renovatorum”. Bartholomäus Stein nazywa ją na początku XVI w. „platea veteraniariorum”. Określenie „Altbüßer” odnosi się do osób naprawiających stare rzeczy, ogranicza się jednak zasadniczo do szewców, „renovatores calciorum”. Występuje, podobnie jak nazewnictwo ulic wywodzące się od niego, zarówno w dialektach górnoniemieckich, jak i dolnoniemieckich. Takie nazwy zna Ernst Förstemann, (Straßennamen von Gewerben, Germania, Band XIV und XV). Hugo Lemcke odnajduje taką anzwę w Szczecinie. W najstarszym zapisie z 1403 r. jako "oldebüsterstrate" (Die älteren Stettiner Straßennamen im Rahmen der älteren Stadtentwicklung, Stettin 1881). Wyrażenie to szybko stało się niezrozumiałe i dlatego we Wrocławiu, jak i w innych miastach, doprowadziło to do dziwacznych zniekształceń i absurdalnych prób wyjaśnień. Daniel Gomolcke baja bez podania strzępka źródła: „Altbüßer-Gasse wzięła swoją nazwę od pokutujących, którzy w dawnych czasach musieli odbywać tam swoje kościelne pokuty w następujący sposób: Wychodząc z kościoła św. Marii Magdaleny, pełzali lub szli na na kolanach całą długość ulicy, aż do kamiennego krzyża przy klasztorze św. Klary. Dlatego też na całej długości tej ulicy nie ma żadnych poprzecznych przeszkód". Des kurtz-gefaßten Jnbegrieffs ..., Bd. 1, Breslau, 1733.

Zimmermann w tomie XI, str. 35 zgadza się z tym, jednak Menzel na str. 154 i Roland na str. 32 wyrażają wątpliwości i wskazują na wywodzenie nazwy od Altbüßerów lub szewców. Szewcy, „renovatores calciorum”, pojawiają się już w statutach rady z 1303 roku, w którym ich liczba jest ograniczona do 20, oddzieleni od szewców, por. Korn, „Księga dokumentów”, nr 74; inny statut z 1400 roku w „Liber Magnus I”, str. 406. Jednak nie utworzyli oni własnego cechu, zniknęli już w XV wieku. W 1356 roku, według Jacobi, spadkobierca w ulicy Altbuser, gdzie mieszka Schonche, zwany Altbuser. W 1365 roku, w poniedziałek po Judica, Peczelt Doring, renowator, rezygnuje... z dziedzictwa na ulicy renovatorów.