Epitafia: Różnice pomiędzy wersjami

Z Silesiacum
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 4: Linia 4:
<gallery mode=packed heights=260px>
<gallery mode=packed heights=260px>
Plik:Pförttner Heinrich epitafium.jpg|<div style='text-align:justify;>Epitafium, Heinrich von Pförttner (zm. 18 VIII 1660), Wilków Średzki</div>
Plik:Pförttner Heinrich epitafium.jpg|<div style='text-align:justify;>Epitafium, Heinrich von Pförttner (zm. 18 VIII 1660), Wilków Średzki</div>
Plik:Pförttner Heinrich epitafium a.jpg|<div style='text-align:justify;>Góra epitafium z herbami: [[Herby_mieszczan#Pförtner|Pförttnerów]], [[Herby_mieszczan#Heugel|Heugelów]] po lewej (linia ojcowska) i [[Herby_mieszczan#Prockendorff|Prockendorffów]] oraz [[Herby_mieszczan#Hörnig|Hörnigów]] po prawej (linia matczyna).</div>  
Plik:Pförttner Heinrich epitafium a.jpg|<div style='text-align:justify;>Góra epitafium z herbami: [[Herby_mieszczan#Pförtner|Pförtnerów]], [[Herby_mieszczan#Heugel|Heugelów]] po lewej (linia ojcowska) i [[Herby_mieszczan#Prockendorff|Prockendorffów]] oraz [[Herby_mieszczan#Hörnig|Hörnigów]] po prawej (linia matczyna).</div>  
Plik:Pförttner Heinrich epitafium b.jpg|<div style='text-align:justify;>Dół epitafium z herbami: [[Herby_mieszczan#Ladebach|Ladebachów]], [[Herby_mieszczan#Morenberg|Morenbergów]] po lewej (linia ojcowska) i Wolfów oraz Hammerstirnów po lewej (linia matczyna).</div>
Plik:Pförttner Heinrich epitafium b.jpg|<div style='text-align:justify;>Dół epitafium z herbami: [[Herby_mieszczan#Ladebach|Ladebachów]], [[Herby_mieszczan#Morenberg|Morenbergów]] po lewej (linia ojcowska) i Wolfów oraz Hammerstirnów po lewej (linia matczyna).</div>
</gallery>
</gallery>
Linia 10: Linia 10:
Epitafium Heinricha von Pförttner (zm. 18 VIII 1660) na zewnętrznej ścianie kościoła filialnego pw. św. Mateusza w Wilkowie Średzkim (Wilkau),  w pow. średzki, w gm. Kostomłoty.
Epitafium Heinricha von Pförttner (zm. 18 VIII 1660) na zewnętrznej ścianie kościoła filialnego pw. św. Mateusza w Wilkowie Średzkim (Wilkau),  w pow. średzki, w gm. Kostomłoty.


Płyta inskrycyjno-heraldczyna na południowej elewacji kościoła. Osiem herbów. Po stronie ojcowskiej: Pförttnerów (der Pförttner), Heugelów, Prockendorfów (der Bröckendorfer) i Hornigów, (der Hürniger), a matczynej: Ladebach (der Ladebeacher), Morenberg (der Morenberger), Wolf (der Wolften), Hammerstirn (der Hammerstirn)<ref>CZOŁO MŁOTA, u młotów wielkich część przodkowa, przez którą wygląda toporzysko; передъ молотовища, f. front de marteau, n. Hammerstirn <small>(Hieronim Łabędzki, ''Słownik górniczy,'' Warszawa 1868)</small>.</ref>
Płyta inskrycyjno-heraldczyna na południowej elewacji kościoła. Osiem herbów. Po stronie ojcowskiej: Pförtnerów (der Pförtner), Heugelów, Prockendorfów (der Bröckendorfer) i Hornigów, (der Hürniger), a matczynej: Ladebach (der Ladebeacher), Morenberg (der Morenberger), Wolf (der Wolften), Hammerstirn (der Hammerstirn)<ref>CZOŁO MŁOTA, u młotów wielkich część przodkowa, przez którą wygląda toporzysko; передъ молотовища, f. front de marteau, n. Hammerstirn <small>(Hieronim Łabędzki, ''Słownik górniczy,'' Warszawa 1868)</small>.</ref>


Heinrich von Pförttner, pan na Wilkowie studiował na uniwersytetach w Lipsku (1590), Altdorfie koło Norymbergi (1618) i Frankfurcie nad Odrą (1623). Był sędzią ziemskim [[księstwo wrocławskie|księstwa wrocławskiego]]. Żnanaty z Elżbeitą [[Herby_mieszczan#Seyfert|Seyfert]]. Małżeństwo nie pozostawiło potomków, a Elżbieta  poślubiła po śmierci Heinricha Ernsta Ferdinanda von Klaussnitz, wnosząc mu w posagu majątek Wilków.  Zmarła 16 III 1678 r, a drugi mąż, który został baronem,  w 1704 r.   
Heinrich von Pförttner, pan na Wilkowie studiował na uniwersytetach w Lipsku (1590), Altdorfie koło Norymbergi (1618) i Frankfurcie nad Odrą (1623). Był sędzią ziemskim [[księstwo wrocławskie|księstwa wrocławskiego]]. Żnanaty z Elżbeitą [[Herby_mieszczan#Seyfert|Seyfert]]. Małżeństwo nie pozostawiło potomków, a Elżbieta  poślubiła po śmierci Heinricha Ernsta Ferdinanda von Klaussnitz, wnosząc mu w posagu majątek Wilków.  Zmarła 16 III 1678 r, a drugi mąż, który został baronem,  w 1704 r.   

Wersja z 11:58, 11 sie 2024

Epitafia

Heinrich von Pförttner, Wilków Średzki

Epitafium Heinricha von Pförttner (zm. 18 VIII 1660) na zewnętrznej ścianie kościoła filialnego pw. św. Mateusza w Wilkowie Średzkim (Wilkau), w pow. średzki, w gm. Kostomłoty.

Płyta inskrycyjno-heraldczyna na południowej elewacji kościoła. Osiem herbów. Po stronie ojcowskiej: Pförtnerów (der Pförtner), Heugelów, Prockendorfów (der Bröckendorfer) i Hornigów, (der Hürniger), a matczynej: Ladebach (der Ladebeacher), Morenberg (der Morenberger), Wolf (der Wolften), Hammerstirn (der Hammerstirn)[1]

Heinrich von Pförttner, pan na Wilkowie studiował na uniwersytetach w Lipsku (1590), Altdorfie koło Norymbergi (1618) i Frankfurcie nad Odrą (1623). Był sędzią ziemskim księstwa wrocławskiego. Żnanaty z Elżbeitą Seyfert. Małżeństwo nie pozostawiło potomków, a Elżbieta poślubiła po śmierci Heinricha Ernsta Ferdinanda von Klaussnitz, wnosząc mu w posagu majątek Wilków. Zmarła 16 III 1678 r, a drugi mąż, który został baronem, w 1704 r.

Inskrypcja w tłumaczeniu brzmi:

A + Ω. Tu leży i spoczywa szlachetnie urodzony, dostojny, wielce szanowany Pan Heinrich von Pförtntner und Hellen, dziedziczny pan tutaj na Wilkowie, z łaski Cesarza Rzymskiego, także Węgier i Czech, Królewskiego Majestatu; sędzia dworski księstwa wrocławskiego i średzkiego okręgu, który zmarł w Bogu 18 sierpnia 1660 roku w wieku 61 lat, oby Bóg był mu łaskawy i wraz z nami pozwolił mu na radosne zmartwychwstanie w Dniu Ostatecznym do życia wiecznego.

Św. Paweł do Rzymian w 8 rozdziale, wersecie 18: Cierpienia obecnego czasu nie są godne porównania z chwałą, która ma się objawić w nas.


Strona użytkowa z wybranymi epitafiami potrzebnymi do innych artykułów, a zwłaszcza artykułu Herby mieszczan wrocławskich.

Przypisy

  1. CZOŁO MŁOTA, u młotów wielkich część przodkowa, przez którą wygląda toporzysko; передъ молотовища, f. front de marteau, n. Hammerstirn (Hieronim Łabędzki, Słownik górniczy, Warszawa 1868).