Matthias Foyt

Matthias Foyt (Foit,) zm. 26 września 1491 r., wrocławski mieszczanin, członek władz miejskich, wieloletni ławnik i rajca, wójt sądowy. Przywódca opozycji w radzie miasta przeciwko Hainzowi Dompnigowi. Jako szef ławy miał duży wpływ na wydanie wyroku śmierci na Dompniga i wykonanie go przez ścięcie.

zasiadał w samorządzie Wrocławia w latach 1468-1491 na przemian jako rajca i ławnik. W 1488 r. został wybrany na wójta sądowego (seniora ławy) i sprawował tę funkcję do śmierci w 1491 r.

Foytowie

Johannes Foyt (Hans, Foit, Ffoit), pierwszy radny wrocławski o tym nazwisku, pochodził z rodziny ze Złotoryi, która swoje korzenie miała w Jaworze. w 1401 r. w księdze miejskiej Wrocławia (Signaturbuche) jest wzmianka o Niclasie Foit ze Złotoryi. Bratem tegoż Mikołaja Foyta był burgrabią Jawora. Obydwaj wielokrotnie nabywali wrocławskie renty. W 1421 roku w księdze rozliczeniowej Legnicy (Verreichungsbuch) zapisano: "Anna, wdowa po zmarłym Niclosie Voycie ze Złotoryi, oraz Hannos Voyt najmłodszy, jej syn, oświadczają, że wszystkie ich roszczenia są zaspokojone itd." W tym samym roku "Hannos Erbfoyt z ze Złotoryi przekazuje wieś i majątek Grassin wraz z folwarkiem, wolny od wszelkich obciążeń, szczególnie od dziesięciny górniczej w i na wszystkich kopalniach, tak jak je posiadał jego ojciec i przodkowie, z wyjątkiem lenna kościelnego, które zatrzymuje dla siebie i swoich spadkobierców, swojej matce Annie Foytin ze Złotoryi oraz jej opiekuna Hansa z Newkirche (Nowy Kościół), rycerza, i Jenke ze Schellindorf (Dzwonów), dziedzicznie i na wieki. Ponadto w 1421 roku Hans Foyt sprzedaje swoją jedną trzecią w złotoryjskim dziedzicznym wójtostwie radzie miasta Złotoryi za 180 groszy czeskich. Niebawem potem wydaje się, że przeprowadził się do Legnicy, gdzie w 1417 r. poślubił Martę, córkę Petera Ungernathena. W 1428 roku Hans Foyt ze Złotoryi otrzymał we Wrocławiu prawa miejskie (również jego teść przeniósł się do tego miasta) i siedem lat później wszedł do rady miejskiej (w 1435, 1437 i 1438 był ławnikiem - miejsca w ławie w kolejnych latach: 11 (ostatnie), 9 i 10 a w 1436 rajcą - 7 miejsce (przedostatnie)). W 1433 roku kupił połowę wsi Schlanz, którą jego córka w 1449 roku sprzedała Kasparowi Stolzowi. W akcie kupna identyfikowany jest wcześniejszym miastem, w którym mieszkali Foytowie - Hans Foyt z Jawora. Od swojej żony i jej siostry Agaty otrzymał w 1434 i 1436 roku połowę Malkwitz (Małkowice). Ponadto, w 1434 roku nabył połowę Koberwitz (Kobierzyce), które w 1435 roku zbył razem z Malkwitz aby nabyć lenno zamkowe (burgrabiostwo) w Środzie Śląskiej. Ponadto otrzymywał niemałe dochody z czynszów, w 1431 roku miał udziały w Gohlau (Gałów), Schmellwitz (Śmiałowice) i Zopkendorf (Sobkowice) łącznej wartości 400 marek. We Wrocławiu posiadał dom "za Mikołajem Lengfeldem, przy kościele św. Barbary", który w 1442 roku sprzedał Nicolausowi Warbuchowi i jego żonie Barbarze. Pozostawił tylko dwie córki, Katarzynę, od 1452 roku zamężną Beutler, i Barbarę, która wyszła za Georga Buschke z Mülheim. Tym samym linia Hansa Foyta ze Złotoryi wygasła w linii męskiej.

---

Micchael Foyt

W 1454 r. pojawia się w księgach miejskich Wrocławia inny Foyt, mianowicie Michael (Michil) (zm. 18 I 1480). Nie jest jasne czy to krewny Hansa ale można tak przypuszczać. Nie sprzeciwia się tej hipotezie, że był karczmarzem. Tabernatorzy byli elitą wśród cechów i tylko oni oprócz tzw. bogatych kramarzy, sukienników z Nowego Miasta i rzeźników ze starych ław mogli zajmować miejsca przynależne cechom we władzach miasta (4 na 19 wszystkich w radzie i ławie). W wspominanym 1454 r. w

Pojawia się po raz pierwszy w księdze sygnatur w roku 1454: "Michał Foyt zobowiązał się wraz z Sigmundem Nazem i Niklasem Leiske, że dla Markusa Kunczila dostarczą piec cegieł (jako pokutę) w ciągu 14 dni, i w związku z historią, która wydarzyła się z córką Katheriny Stalknechtis, zachowywać się wobec niej przyjaźnie i nie występować przeciwko niej na drodze prawnej". Może tu chodzić o delikatną sprawę, której nie chciano rozdmuchiwać, a w której Michał Foyt wraz z dwoma innymi był pośredniczącym poręczycielem. Wydaje się, że nie posiadał nieruchomości w dobrach czy rent i czynszach, gdyż nie jest zarejestrowany w księgach gruntowych.

Literatura

• Codex Diplomaticus Silesiae T.11 Breslauer Stadtbuch enthaltend die Rathslinie von 1287 ab und Urkunden zur Verfassungsgeschichte der Stadt. Breslau: 1882, s. 28, 97.
• Klose Samuel Benjamin. Samuel Benjamin Klose's Darstellung der inneren Verhältnisse der Stadt Breslau vom Jahre 1458 bis zum Jahre 1526. Opracowanie Stenzel Gustav Adolf. Breslau: 1847, s. 401
• Pfeiffer Gerhard. Das Breslauer Patriziat im Mittelalter. Breslau: 1929, s. 238
• Pusch Oskar. Die Breslauer Rats- und Stadtgeschlechter in der Zeit von 1241 bis 1741. Bd 4 (S-U). Dortmund: 1990, s. 314
• Stein Rudolf. Der Rat und die Ratsgeschlechter des alten Breslau. Würzburg: 1963.